Geduld enzo
Door: Iris
Blijf op de hoogte en volg Iris
24 Maart 2013 | Zuid-Afrika, White River
Al weeeeeeken loop ik hier dus zonder horloge. Prachtig! Op dag drie liet ’t beste ding ’t afweten, en daarmee was de kous afgedaan. Hoe meet je als dokter dan de hartslag – zonder secondewijzer – vraag je je misschien af? Nou, supersimpel: dat staat gewoon heel parmantig op het elektrische bloeddrukapparaatje :)! Uit solidariteit doet Miranda doorgaans ook mee met de horloge-loze mode, dus wat tijd betreft schatten we er wat vanaf! En het mooie is: een uurtje meer of minder maakt hier vaak niet uit (al is het soms een licht tegenvallertje als er nog boodschappen gedaan moeten worden en wordt m’n geduld nog altijd op de proef gesteld als we zélf op alles en iedereen moeten wachten… Maar ok: ik leer ‘t). We gaan verder slapen als de rapen daarvoor gaar zijn – sja, dat kan maar zo 20.45uur zijn (?!?) - en dan wordt ik als klap op de vuurpijl vaak ook nog eens vóór de wekker van kwart over 6 wakker (yebo, I know, voor jullie kwart over 5 – sorry voor alle mensen die ik op dit onmogelijke tijdstip loop wakker te appen/sms’en). Gekkenwerk!! Maar wel heerlijk chill! Daarbij opgeteld dat ik inmiddels álle hobby’s maar weer eens uit de kast heb getrokken (lezen, muziekje luisteren, films kijken, filmpjes editten, springtouwen, yoga, dansen, gitaren, zingen, haken, schrijven, uitslapen, chillen in de zon) – man, ik kom he-le-maal bij! Wat overigens niet betekent dat hier niks te lachen valt: de spreekwoordelijke “ik kom niet meer bij” blijft immers nog vaak van toepassing :D…
Ondertussen hebben we in Swaziland genoten van fantastisch mooie vergezichten, een heerlijke Swazilandineze keuken, een spectaculaire sterrenhemel en een nog spectaculairder onweer in ons hutje-met-rieten-dakje-pal-op-de-berg-zonder-elektriciteit. Voor het bezoekje aan Pigg’s Peak, hoogste berg in Swazi, hadden we de dag erop bovendien geen beter moment kunnen uitzoeken: zeer dichte mist en een zicht van welgeteld 2 meter!!! Och man, uitzichtje hoor ;)!!! Superrelaxt!
In het ziekenhuis gaat het er helaas een stuk minder relaxt aan toe. De ene na de andere schrijnende toestand vliegt ons om de oren. Ja, weer het woord ‘schrijnend’. Ik kan niets anders verzinnen voor de genânte situatie waarin een genitaal onderzoek bij een patiënte op een overvolle ziekenzaal noodgedwongen moet plaatsvinden tussen twee door-Miranda-en-Iris-opgehouden dekentjes, omdat er geen andere privacy omstandigheden te creëren zijn. Of voor het feit dat een ‘intern’ (basisarts, net klaar met z’n geneeskunde opleiding) zonder goede supervisie de verantwoordelijkheid heeft over 48 serieus zieke patiënten – op een afdeling die eigenlijk geschikt is voor 26 patiënten – waarbij je de paniek in de ogen ziet als het leven van een jonge patiënte tussen z’n vingers door glipt, nadat zij in shock is geraakt vanwege nare complicaties van een kaposi sarcoom (zeldzame tumor, vaak voorkomend bij HIV patiënten). Of voor het superzieke kindje dat door z’n moeder (vanwege armoede?) ‘aan de buurvrouw gegeven is’ en nu alleen en verlaten in een ledikantje ligt, zonder dat iemand weet wat zijn verhaal is, de voorgeschiedenis, de HIV-status en noem maar op. Óf voor de ziekenzalen waar mensen met eindstadium AIDS letterlijk hun terminale fase ‘uitliggen’ omdat ze hier van palliatieve geneeskunde nog niet hebben gehoord (met morfine zou je mensen doden) - tússen de ‘gewone’ buikgriep-kornuiten; over uitzichtloos lijden gesproken…
Schrijnend, mensonterend soms, aangrijpend en indrukwekkend… Orde van de dag hier in het Themba Hospital!
De terugweg in de auto vanuit het ziekenhuis is dan ook – naast het Mariokart-ontwijk-de-putholes-spelletje – vaak een moment waarop Miranda en ik uit ons plaatje kunnen gaan met filosoferen over hoe wij de zaken hier eens drastisch zouden kunnen veranderen. In gedachten hebben we al zestig keer het management in het ziekenhuis omgegooid, een triage-systeem ingevoerd, een educatieprogramma ‘HIV, wat doe je ermee?’ opgestart etc etc. Maar helaas is dat makkelijker gezegd dan gedaan, in de luttele zes weken die we hebben… Gelukkig maar dat wij niet de enigen zijn met grootse idealen! Zo hebben we bijvoorbeeld de übercoole dokter ‘outdoor’ Rav die met haar 28 jaar een fantastische ‘braai’ uit de grond weet te stampen, een HIV-kliniekje ‘runt’ én een ‘tuberculose awareness project’ opstart in een minder geschoold gebied. Of dokter Bac, Nederlandse arts, die vanuit Pretoria bezig is om de eerste groep ‘phycisian assistants’ op te leiden – om het gebrek aan artsen enigszins op te vangen. Of dokter Fieremans, gezellige Vlaming, die met zijn eenvoudige eerste-hulp behandel-protocollen wat eenduidigheid en systematiek probeert aan te brengen in de chaos en ervoor wil zorgen dat er in het ziekenhuis aparte ziekenzalen komen voor palliatieve patiënten. Stuk voor stuk prachtige mensen. Het wordt nog wel wat met dit land!! Kost alleen een beetje tijd…
Dat horloge voorlopig nog maar even aflaten dan?
Ondertussen hebben we in Swaziland genoten van fantastisch mooie vergezichten, een heerlijke Swazilandineze keuken, een spectaculaire sterrenhemel en een nog spectaculairder onweer in ons hutje-met-rieten-dakje-pal-op-de-berg-zonder-elektriciteit. Voor het bezoekje aan Pigg’s Peak, hoogste berg in Swazi, hadden we de dag erop bovendien geen beter moment kunnen uitzoeken: zeer dichte mist en een zicht van welgeteld 2 meter!!! Och man, uitzichtje hoor ;)!!! Superrelaxt!
In het ziekenhuis gaat het er helaas een stuk minder relaxt aan toe. De ene na de andere schrijnende toestand vliegt ons om de oren. Ja, weer het woord ‘schrijnend’. Ik kan niets anders verzinnen voor de genânte situatie waarin een genitaal onderzoek bij een patiënte op een overvolle ziekenzaal noodgedwongen moet plaatsvinden tussen twee door-Miranda-en-Iris-opgehouden dekentjes, omdat er geen andere privacy omstandigheden te creëren zijn. Of voor het feit dat een ‘intern’ (basisarts, net klaar met z’n geneeskunde opleiding) zonder goede supervisie de verantwoordelijkheid heeft over 48 serieus zieke patiënten – op een afdeling die eigenlijk geschikt is voor 26 patiënten – waarbij je de paniek in de ogen ziet als het leven van een jonge patiënte tussen z’n vingers door glipt, nadat zij in shock is geraakt vanwege nare complicaties van een kaposi sarcoom (zeldzame tumor, vaak voorkomend bij HIV patiënten). Of voor het superzieke kindje dat door z’n moeder (vanwege armoede?) ‘aan de buurvrouw gegeven is’ en nu alleen en verlaten in een ledikantje ligt, zonder dat iemand weet wat zijn verhaal is, de voorgeschiedenis, de HIV-status en noem maar op. Óf voor de ziekenzalen waar mensen met eindstadium AIDS letterlijk hun terminale fase ‘uitliggen’ omdat ze hier van palliatieve geneeskunde nog niet hebben gehoord (met morfine zou je mensen doden) - tússen de ‘gewone’ buikgriep-kornuiten; over uitzichtloos lijden gesproken…
Schrijnend, mensonterend soms, aangrijpend en indrukwekkend… Orde van de dag hier in het Themba Hospital!
De terugweg in de auto vanuit het ziekenhuis is dan ook – naast het Mariokart-ontwijk-de-putholes-spelletje – vaak een moment waarop Miranda en ik uit ons plaatje kunnen gaan met filosoferen over hoe wij de zaken hier eens drastisch zouden kunnen veranderen. In gedachten hebben we al zestig keer het management in het ziekenhuis omgegooid, een triage-systeem ingevoerd, een educatieprogramma ‘HIV, wat doe je ermee?’ opgestart etc etc. Maar helaas is dat makkelijker gezegd dan gedaan, in de luttele zes weken die we hebben… Gelukkig maar dat wij niet de enigen zijn met grootse idealen! Zo hebben we bijvoorbeeld de übercoole dokter ‘outdoor’ Rav die met haar 28 jaar een fantastische ‘braai’ uit de grond weet te stampen, een HIV-kliniekje ‘runt’ én een ‘tuberculose awareness project’ opstart in een minder geschoold gebied. Of dokter Bac, Nederlandse arts, die vanuit Pretoria bezig is om de eerste groep ‘phycisian assistants’ op te leiden – om het gebrek aan artsen enigszins op te vangen. Of dokter Fieremans, gezellige Vlaming, die met zijn eenvoudige eerste-hulp behandel-protocollen wat eenduidigheid en systematiek probeert aan te brengen in de chaos en ervoor wil zorgen dat er in het ziekenhuis aparte ziekenzalen komen voor palliatieve patiënten. Stuk voor stuk prachtige mensen. Het wordt nog wel wat met dit land!! Kost alleen een beetje tijd…
Dat horloge voorlopig nog maar even aflaten dan?
-
24 Maart 2013 - 10:32
Wilco:
Haha mooi, zonder horloge weten dat ze elke dag half 8 SHARP de dag starten met een liedje :)
Zit wel goed met die klok van je ;) -
24 Maart 2013 - 12:54
Stella:
Hey Iris, wat schrijf je leuk! Ik waan me even weer helemaal terug. Enjoy the african time! Ciao -
24 Maart 2013 - 14:15
Lenny:
Tijd is ook maar relatief, zo zie je maar weer. Jullie leven klinkt wel als een bizarre combi van super-duper-relaxt en ontzettend shockend en frustrerend. Wellicht een rouatie-syteempje opzetten met alle dokters-vrienden? Want in 6 weken is er helaas weinig ana te doen.
Enjoy!
Lenny -
24 Maart 2013 - 15:27
Rafzana:
Hé Iris, wat een prachtig verhaal!! Jullie maken daar wel wat mee! Ik kan me goed voorstellen dat de situatie daar soms erg frustrerend is en 6 weken zijn inderdaad te kort om grote veranderingen aan te brengen, maar ik denk dat jullie toch met jullie inzichten wel de mensen aan het denken zetten, dus.... Keep up the good work :-) !!! -
25 Maart 2013 - 00:02
Corry Van Bon:
Hallo Iris, leuk om je stem even te horen en ook dit verhaal is weer erg herkenbaar. zorg goed voor jezelf, groetjes uit Bemmel
-
27 Maart 2013 - 21:58
Koenique:
He Iris,
leuk om vanaf een afstandje je weer te kunnen volgen op je huidige waarbenjij.nu avontuur. Je hebt weer een plekje uitgezocht met extremen. Schrijnende en schitterende zaken wisselen elkaar in rap tempo af zo te lezen. Misschien nog een opstekertje voor de momenten dat de situatie aldaar erg uitzichtloos lijkt: ik denk dat je door je verhalen ook de mensen hier aan het denken zet. En al leidt dat misschien niet direct tot verbetering in Z-A, het helpt wel relativeren als er weer hevige discussies en ongerustheid is over de kwaliteit en organisatie van de zorg in NL ;)
Veel succes en plezier nog!
groeten Koenique -
28 Maart 2013 - 17:56
Hermien:
Ja dit is weer een mooi stukje van een wereld van verschil.
Luxe heeft ook zijn kanten... geen Mariokartspelletjes als je zou moeten lopen.
"Wij hebben hier horloges, maar Afrikanen hebben de tijd!!".
Dus ik zou zeggen.. relax!!... and go with the flow. -
28 Maart 2013 - 18:27
Jasmijn:
Hee lieverd, jee, ik ben wel stil van je beschrijvingen... Je 'hoort' er wel over, maar als je er dan echt in middenin zit, dat moet wel een indrukwekkende ervaring zijn.
Vliegt de tijd ondertussen niet om? ;) Keep your senses open & take care sweet! XXX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
